Dorpelingen die aan de oevers van de Mekong leven, zijn onvermoeibaar aan het boeren of vissen en verkopen hun producten op het water. Wanneer het peil van de Mekong fluctueert, veranderen ze gewoon van positie. Met hun drijvende huizen kunnen ze zich aanpassen aan de grillen van deze natuurlijke omgeving. In Laos, het enige land op het Indochinese schiereiland zonder toegang tot de zee, wordt de Mekong beschouwd als een echte binnenzee, een onvervangbare bron van voedsel. De spreekwoordelijke levensader van het land kreeg de bijnaam "de moeder der wateren", de rivier die leven schenkt. Een portret van een van haar bewoners, visser Plui.
Plui, visser in Vientiane
De oevers van de Mekong zijn niet beperkt tot het plattelandsleven, want de rivier grenst ook aan de Laotiaanse hoofdstad Vientiane. Hier bereikt de rivier zelfs haar grootste breedte. Het is in dit grijze water, lichtblauw getint, dat Plui's lange boot zich bevindt.
Plui – spreek uit als het Franse woord voor regen – is 37 jaar oud en groeide op met de Mekong: "Ik ben geboren in een dorp in het uiterste zuiden van het land, heel dicht bij de Khone Pha Pheng watervallen. Daar heb ik op mijn tiende leren vissen". Het is echter gevaarlijk vissen in de stroomversnellingen in de buurt van Khone Island. De beste vangsten worden gedaan tijdens het moessonseizoen, wanneer iedereen verplicht wordt om zich in het bulderende water van de watervallen te werpen om vis te vangen met een mes dat aan een touw hangt. Sommige vissen leveren tot 6 euro per stuk op en worden verkocht aan de beste restaurants in de buurt. "Maar toen stierf mijn vader, die ook visser was, in de watervallen en gingen we bij familie in de buurt van Vientiane wonen.”
In de hoofdstad herontdekte hij de Mekong, die hem zo na aan het hart lag, en ging hij verder met vissen. De watervallen zijn intussen verdwenen en vervangen door de netvisserij, die 80% van de visvangst in Laos uitmaakt, gevolgd door de korvenvisserij. Zijn boot is een prauw en het is zeer moeilijk om overeind te blijven. Het is echter kinderspel voor Plui want deze doorgewinterde visser is gewend aan de sterke stromingen. Ik wijs naar wat de motor van de boot lijkt te zijn en hij proest het uit: "Het is een Nissan-motor die ik geborgen heb". Ook dit is Laos, een land waar niets verloren gaat, alles krijgt hier een nieuw leven.
"Ik heb hier leren vissen door anderen te observeren. Het is vrij eenvoudig, je moet gewoon behendig en geduldig zijn, en ik weet hoe ik dat moet doen!” Elke dag, zonder een moment rust (behalve op zijn trouwdag), rijdt hij met zijn scooter naar de dichtstbijzijnde oever van de Mekong en volgt hij de rivier tot in het centrum van de hoofdstad. Aan de overkant van de rivier kun je duidelijk de glimmende Thaise tempels zien. "Omdat het droogseizoen is, moet je peddelen om dicht bij de zandbanken te komen. Dus peddelt hij naar zijn doel toe en zet hij de motor af. Hij haalt een extreem goed opgevouwen en zwaar net tevoorschijn dat hij op armlengte afstand draagt. "Als het slecht opgevouwen is, ontvouwt het zich niet als je het gooit," legt hij uit. Hij voegt de daad bij het woord en gooit het net in het water; niet veel later omsluit het net een vis.
"Het moeilijkste is om het net terug aan boord te krijgen, op te vouwen en opnieuw te beginnen. Soms blijf ik drie uur, soms vijf als ik niet genoeg voor mijn gezin heb gevangen.” Want de verkoop ervan is niet langer het hoofddoel van zijn visserij. Er zijn hier te veel vissers aan de slag en intussen heeft Plui maar één doel meer: zijn gezin te eten geven. Naast zijn moeder en twee zussen en de familie met wie hij al jaren in Ban Nong woont, is Plui getrouwd en vader van twee jonge kinderen. "Mijn werk is voor mijn leven. Niet om geld te verdienen, gewoon om te leven.”
Plui is 37 jaar oud. Hij komt oorspronkelijk uit een klein dorpje in het zuiden van Laos, maar woont nu met zijn gezin in Vientiane. Hij vist al sinds zijn tiende op de Mekong. Net als zijn vader voor hem, stelt deze activiteit hem in staat om zijn gezin te voeden.
